Zijn er nog kroketten?
In de grote onvoorspelbaarheid van de kerstperiode heb ik toch een aantal zekerheden: er zal minstens één kerstbal sneuvelen, ik zing van begin tot eind mee met de filmklassieker The Sound of Music en ook dit jaar staan er kroketten op het menu. Nog een jaarlijkse zekerheid: na het kerstgebeuren volgen de jaaroverzichten.
Daarbij maak je ook de balans op van je eigen jaar. Wat waren de hoogtepunten en dieptepunten? Wie of wat heeft me blij verrast? Waar wil ik meer van en waar minder? Wat moet er veranderen? Een deugddoener dit jaar was het lotgenotencontact. Ik denk met plezier terug aan de inspirerende verhalen die ik hoorde. Maar niet alle verhalen hebben een happy end.
Mijn gedachten dwalen af naar Mieke en Koen, die nog steeds in onzekerheid leven over de situatie van hun zoon Steven. Ik schreef al eens over Steven, de zoektocht naar hulp tijdens zijn schooljaren en de gedwongen opname die volgde nadat de politie moest tussenkomen bij een incident met agressie. Ook de opname verliep moeizaam: door zijn agressieve gedrag werd hij telkens van afdeling naar afdeling overgeplaatst. Een gepaste behandeling bleef uit. Mieke en Koen moesten telkens zelf het initiatief nemen om contact te maken met de hulpverleners en enige info te krijgen over het behandeltraject van hun zoon.
Met het einde van de opname in zicht groeiden de problemen verder. Het was voor iedereen duidelijk dat de jongen niet terug thuis kon gaan wonen. Een verlenging van de opname bleek ook niet mogelijk, na een voorval met agressie. De familie heeft alles geprobeerd om toch de gepaste zorg voor hem te vinden: een pro deo advocaat inschakelen, advies inwinnen bij de ombudspersoon, de zaak via de familievertegenwoordiger aankaarten in het regionetwerk, … Niets hielp.
Zijn oma besloot dan maar om hem in huis te nemen. Voor een tijdje ging het goed, tot de situatie opnieuw uit de hand dreigde te lopen en een nieuwe opname nodig was. Maar in veel ziekenhuizen was hij niet langer welkom. Uiteindelijk kon hij terecht op een psychiatrische afdeling in een algemeen ziekenhuis (PAAZ).
De familie kon opnieuw even naar adem happen, maar de rust was van korte duur. De jongen werd op time-out gezet wegens alcoholmisbruik. We weten niet wanneer hij kan terugkeren naar de PAAZ-afdeling. Hoe het nu zal aflopen? Er is geen beterschap in zicht. Soms blijf je als familie vastzitten in de onzekerheid en de onmacht.
Terug naar het jaaroverzicht. Wat heeft me blij verrast? De veerkracht van familieleden van een persoon met een psychische kwetsbaarheid. Waar wil ik meer van? Lotgenoten die me vertellen over hun positieve ervaringen in de geestelijke gezondheidszorg (want die zijn er ook).
Ik zoek troost in de enkele zekerheden die me rond kerst wel gelukkig stemmen: zijn er nog kroketten?
Liefs, Lotte
Wil je wat kwijt naar aanleiding van dit verhaal?
