'Je bent niet alleen mantelzorger of moeder, je bent bovendien de vakbond voor je eigen kind'
Eva Brumagne is een indrukwekkende vrouw die weet van aanpakken: ze is gekend als auteur, was lang bevlogen Femma-directeur en is nu zakelijk leider bij bureau Tweeperenboom. Daarnaast is ze ook moeder van twee zonen met een psychische kwetsbaarheid.
Eva vertelt languit over de moeilijke zoektocht naar hulp, en dat vindt ze belangrijk, want volgens haar mag hier geen taboe rond bestaan: “Wat ik geleerd heb? Dat psychische kwetsbaarheid best gevoelig ligt bij veel mensen. Maar ik heb van meet af aan gedacht: het is een ziekte, zoals er ook fysieke ziektes zijn, en ik ga dit niet in de doofpot stoppen, of mij daarvoor schamen. En weet je wat? In zekere zin is dat ook mijn redding geweest: op die manier heb ik veel hulplijnen gevonden die ik anders niet had gevonden.”
Loslaten en vasthouden
De dubbele rol die Eva opnam als mama en mantelzorger, viel in een erg moeilijke fase: “Mijn zonen worstelden in hun puberteit met psychische problemen. Ik denk dat dat met stip een periode is in de opvoeding die niet gemakkelijk is: kinderen zetten zich heel erg af tegen jou als ouder. Dat is heel gezond op zich, maar als je dan ook tegelijkertijd hun houvast en steunpilaar bent, dan wordt dat wel complex.”
Het feit dat Eva’s zonen juist in die complexe puberperiode geconfronteerd worden met psychische problemen, laat zich voelen in het contact met verschillende partijen.
“De relatie met de school onderhouden is niet evident. Jonge gasten die door het feit dat ze zich heel slecht voelen, wel eens spijbelen, niet naar school willen gaan, angst ontwikkelen voor alles wat die school betreft … Dat zijn dingen waar de school natuurlijk niet altijd blij mee is. Bovendien zijn ze ‘anders’ dan andere jongeren, dus worden ze vaak gepest. Dat vergt heel veel overleg. Daar bovenop komt ook nog overleg met een hele batterij hulpverleners.”
“Eigenlijk neem je heel veel rollen op: je bent niet alleen mantelzorger of moeder, je bent bovendien de vakbond voor je eigen kind. Dat is heel vermoeiend. Vooral omdat het landschap waar mensen met een psychische kwetsbaarheid plots in tuimelen helemaal niet doorzichtig is. Het is een labyrint waar je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. In het beste geval vind je hulp – en uiteindelijk is mij dat ook gelukt –, maar eer je gevonden hebt wat je kind nodig heeft… Daar gaat een lange en intense zoektocht van proberen aan vooraf. Het heeft ook lang geduurd voor ik besefte: ik ben mantelzorger.”
Van eenzaamheid naar waardevolle verbinding
Ook de relatie met vrienden of familie staat soms onder druk: “Zij begrijpen vaak niet wat er allemaal aan de hand is en je kan dit ook niet zomaar in twee zinnen uitleggen. Het viel mij op dat heel wat mensen het zelf heel lastig vinden om keer op keer te aanhoren dat het moeilijk gaat. Ze sussen het weg door bijvoorbeeld te focussen op een goed rapport, maar op die manier word je juist nog meer in die eenzaamheid geduwd. Eigenlijk begrijpen maar weinig mensen wat je écht doormaakt."
“Je krijgt geregeld de boodschap: het is zijn proces, niet het jouwe. Maar wat je vaak meemaakt, is dat je wel mee op de dissectietafel ligt. Wat doe jij dat maakt dat jouw kind met deze issues worstelt? Ik begrijp dat therapeuten dat moeten onderzoeken, maar het is best wel confronterend. Aan de andere kant word je niet mee op de hoogte gehouden en krijg je geen inzicht in het traject of hoe je je daarin best opstelt als ouder. Met die vragen sta je eigenlijk helemaal alleen.”
Die eenzaamheid maakt het soms als ouder moeilijk om te weten hoe je de opvoeding moet aanvatten: “Je moet nog wel altijd opvoeden, duwtjes geven in de richting van zelfstandigheid en ontwikkeling. En soms horen daar dingen bij die kinderen niet zo tof vinden. Als ouder is dat een moeilijke positie, want je moet blijven opvoeden en tegelijkertijd heb je een ziek kind om voor te zorgen.”
Voor Eva heeft wat Similes doet, ongelooflijk veel waarde: “Ik denk dat Similes fantastisch werk verricht. Het is belangrijk om een netwerk te hebben. Mensen in contact brengen die gelijkaardige dingen meemaken, is echt heel waardevol.”
Dankbaar
“Uit moeilijke dingen komen vaak ook mooie dingen, en daar ben ik ook heel dankbaar voor. Wij zijn een heel hecht gezin geworden met veel zorg voor elkaar, waarin we over moeilijke dingen kunnen praten. Ik heb drie kinderen die in al hun kwetsbaarheid heel krachtig zijn, doordat ze al iets hebben meegemaakt. Mijn kinderen hebben een rugzak en staan stevig op hun benen. Maar dat krijg je niet in je schoot geworpen. Dat is het resultaat van vele jaren worstelen.”
