Kwetsbare mensen uit de samenleving weren?!

Ik word gebeld door Sabine. Haar zoon en dochter, vooraan in de dertig, hebben het sinds het einde van hun middelbare studies allebei moeilijk. Er waren verschillende opnames de voorbije tien jaar, maar die brachten weinig soelaas. “Integendeel, die opnames dragen bij tot het trauma”, zegt Sabine, “ook voor mij”.

Ze beschrijft me hoe somber veel ziekenhuizen ook vandaag nog ogen, hoe moeilijk het is om – zelfs als vertrouwenspersoon – betrokken te worden, en vooral hoe weinig perspectief de opnames geboden hebben.

“Dat medisch model is niet meer van deze tijd”, zegt Sabine. “Maar er zijn geen alternatieven. Beschut Wonen voorziet te weinig begeleiding. En een PVT is niet afgestemd op de noden van jongvolwassenen. Dus wonen mijn kinderen thuis. En daarom belde ik je, Lotte. Mijn huisarts vindt dat ik dringend ontlast moet worden. Wie kan me helpen? Konden de kinderen maar voor enige tijd ergens terecht zodat ik op adem kan komen. Maar die respijtzorg bestaat niet. Er is wel dagopvang. Dat aanbod is goed maar te vrijblijvend. Als mijn zoon er geen zin in heeft, blijft hij thuis. En het mobiel team? Daar kan ik niet terecht met mijn noden.”

Sabine heeft dan maar zelf contact opgenomen met de mantelzorgdiensten van haar gemeente en die van de mutualiteit, met jobdiensten en zelfs met een butler service.

“Het resultaat? Ik heb een opruimcoach gevonden die samen met mij en de kinderen wat dingen in huis zal opnemen. Ik ben daar blij mee maar verder blijf ik er alleen voor staan. En met mij wellicht veel ouders. Zeker na corona zijn er volgens mij veel jongvolwassenen met existentiële problemen. Zij moeten niet gehospitaliseerd en gemedicaliseerd worden maar de maatschappij is daar totaal niet op voorzien.

Één van de kinderen wilde bijvoorbeeld terug gaan studeren. Aan de hand van het document voor mensen met een functiebeperking wilden we bepaalde faciliteiten aanvragen. Maar zo’n document is volledig op maat van mensen met een fysieke beperking. Als ouder van een meerderjarig kind krijg je ook in het hoger onderwijs geen info, net als in de ziekenhuizen. Het ontbreekt overal aan een humane visie op geestelijke gezondheid. Het probleem zijn niet de wachtlijsten, maar de nog altijd heersende mentaliteit om kwetsbare mensen uit de samenleving te weren. Hoe kom ik ooit toe aan zelfzorg als elk initiatief ontbreekt om mijn kinderen kansen te geven op herstel?”.