'Dat is echt pijnlijk: je ziet je kind mentaal afzien en je kunt niet helpen.'
Zo’n twintig jaar geleden werd Dominic voor het eerst geconfronteerd met de psychische kwetsbaarheid van zijn dochter Melinda*.
"Ten einde raad stapte ik naar de huisdokter met de boodschap: ‘ik kan het alleen niet meer aan’. En toen begon een lange zoektocht naar inzicht en een manier om zo positief mogelijk met haar om te gaan. Het keerpunt was de training ‘Omgaan met borderline’ die Similes in Mechelen organiseerde: “Daar leerde ik begrijpen wat er in haar omgaat en hoe ik beter kan reageren dan ik vroeger deed. Ik ben zo blij dat onze relatie nu goed loopt en dat Melinda halftijds aan de slag is bij de gemeente en relatieve rust vindt.”
Dominic Konadu vertrok in 1984 uit Ghana en kwam in 1987 in België toe. En hij bleef: “Ik leerde mijn vrouw hier kennen. In 1990 kregen we onze dochter en twee jaar later onze zoon. Na een tijd staken psychische problemen bij mijn echtgenote de kop op. Ze kreeg het steeds moelijker en werd opgenomen. Ik vroeg de echtscheiding aan en kreeg het hoederecht over onze twee kinderen. Ik voedde ze op met de steun van mijn schoonmoeder. Die steunde mij voluit hoewel dat niet meteen evident was voor haar. Ze werd een tweede moeder voor mij en mijn kinderen. Helaas overleed ze twee jaar geleden.”
“Toen Melinda 15-16 jaar was begonnen de problemen. Eerst dacht ik: ja, dat is de puberteit, dat zijn haar apenjaren. Maar het ging dieper en dieper. Tot ik het niet meer aankon en naar de huisdokter stapte om raad en hulp. Na een aantal contacten met hulpverleners kwam de jeugdrechter tussen en ze werd opgenomen in een observatiecentrum. In de weekends kwam ze naar huis, maar de situatie werd alsmaar erger. Ze begon zichzelf ook te verminken. De diagnose ‘borderline’ was toen nog niet uitgesproken.”
Wanneer ontploft het?
“Dat is echt pijnlijk: je ziet je kind mentaal afzien en je kunt niet helpen. Op een dag pakte Melinda plots de fles melk uit de frigo en begon die overal in huis uit te gieten. Toen dacht ik: wat is dat hier? Ze werd opnieuw opgenomen en kreeg de diagnose borderline. Maar daarmee was ons probleem natuurlijk niet opgelost: ik kon gewoonweg niet met haar communiceren. Het spookte door mijn hoofd: wat is dat? Hoe ga ik daarmee om? Dat werkte ook in op mijn zoon. Op een dag lag hij ’s avonds krom van de buikpijn. Ik reed met hem naar de spoed en ze namen hem in observatie. Wat bleek? Pure stress van de gezinssituatie. Hij worstelde met de vraag: ‘Hoe lang gaat papa geduld blijven hebben? Wanneer ontploft de boel hier?’ Maar ik had dat niet door.”
Dominic had contacten met Brigit die ook een dochter heeft met borderline. Ze had zich ingeschreven voor de Similestraining ‘Omgaan met borderline’ in Mechelen.” Dominic schreef zich mee in en dat heeft hij zich nog geen dag beklaagd: “Tot mijn verbazing kwam ik terecht in een groep van ouders en familieleden van mensen met borderline. Die opluchting: ik ben echt niet alleen! Ik luisterde naar de verhalen en de uitleg van begeleiders en leerde er de nodige vaardigheden om beter om te gaan met mijn dochter."
"Haar emoties kunnen op één seconde de hoogte inschieten en blijven dan op een hoge piek hangen. Dan is ze niet te bereiken. Ik leerde daar niet langer negatief op te reageren en zo verdere escalatie te vermijden. Nu begrijp ik beter het waarom van hoe ze doet. Ik leerde er ook mijn eigen grenzen stellen. Ons groepje van toen in Mechelen blijft elkaar ook steunen, we noemen onszelf ‘de opkikkers’!”
Rust
“Melinda zit nu veel beter in haar vel. Ze woont alleen op een appartement en heeft halftijds werk bij de gemeente. Door haar problemen heeft ze haar middelbaar onderwijs niet afgemaakt, maar ze is in februari gestart met tweedekansonderwijs. Want ze wil vooruit. Af en toe heeft ze het nog moeilijk. Dan komt ze naar mij om rust te zoeken. Of ze gaat naar het Centrum voor Geestelijke Gezondheid of haar psycholoog.”
Ook Dominic vond opnieuw rust. Hij overwon zelf een aandoening aan de longen. ”Daardoor kon ik een aantal jaren niet werken. Ik had altijd al interesse in de werking van computers en schreef me in voor een avondcursus. Dat is mijn hobby geworden. Ik probeer defecte computers te herstellen voor familie en vrienden. Ik ben daar veel mee bezig en het geeft me rust en voldoening. Terwijl ik zo aan de slag ben met moederborden en harde schijven, denk ik: begrijpen is het begin. Ik ben op dit moment heel blij dat mijn dochter vooruit wil met haar leven en dat we een goede vaderdochterrelatie hebben.”
* Melinda is een fictieve naam
