Een leven vol turbulentie

Ik hoorde dat Similesmedewerker Griet in oktober deelnam aan een studiedag over gedwongen opname en sprak haar aan over een gesprek dat ik had met Lisette. Lisette stelde zich aan me voor als “partner van één van de dertien dagelijks gedwongen opgenomen personen in Vlaanderen”. Zo’n gedwongen opname is in praktijk verre van gewoon. De procedure rond gedwongen opname moet veel transparanter, leerde ik van Lisette.

“Toen mijn man, Willy, een vrije opname weigerde op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis (PAAZ) wist hij wellicht niet dat dat kon leiden tot een gedwongen opname. Ik werd zelf gecontacteerd door de politie. Ook ik werd voor voldongen feiten geplaatst. Men kon mijn echtgenoot maar tot 2 uur ’s nachts vasthouden. Omdat het me niet haalbaar leek dat hij onder die omstandigheden weer naar huis kwam, heb ik de huisarts gecontacteerd en gevraagd om de procedure voor gedwongen opname in gang te zetten. Binnen de 6 uur was de paperassenwinkel van politie, huisarts, parket, medisch verslag van een psychiater rond en werd Willy per ambulance overgebracht naar een gesloten afdeling. Zeer heftig.

Een week later was er een zitting bij de vrederechter. Ik miste er betrokkenheid. De behandelende arts, die mijn man nooit eerder zag, vroeg een verlenging van de gedwongen opname voor verdere observatie. De medicatiefiche was opgesteld door een andere behandelende arts die mijn man nooit gesproken heeft. De griffier klasseerde het gedrag van Willy als “agressief” zonder enige nuance. De pro deo advocaat die ons werd toegewezen, deed niet eens de moeite om onze schriftelijke opmerkingen toe te voegen aan het dossier. Zoveel gemiste kansen om onze onrust, angst en twijfel te temperen.

Ook tijdens de opname miste ik betrokkenheid. Zo moet Willy zijn bloed verdunnende medicatie zeer nauwgezet innemen. Ik moest hier werkelijk strijd voor voeren en merkte dat men me als een ambetanterik klasseerde. Het ziekenhuis gaat er nochtans prat op dat men contextueel werkt. In ons geval betekende dat dat ik tijdens de gedwongen opname van 40 dagen één keer werd uitgenodigd. Met name voor het ontslaggesprek, waar we niets wijzer werden.

De gedwongen opname was voor ons beiden een traumatiserende ervaring. Ik probeer de draad van het gewone leven op te pakken. Ik programmeer zijn geliefkoosde Tv-programma’s, wijs hem op terugkerende klusjes zoals het klaarzetten van de vuilnis. Ik doe wat kan om rust te brengen in een leven vol turbulentie”.