Harde bolster met een kwetsbare pit

Na de film “La forêt de mon père” (een topper!) organiseren we steeds een nabespreking. De helden van deze avonden zijn niet alleen de straffe acteurs op het witte doek. Ook de KOPP’ers in de zaal raken me in de kern van wie ik ben. Op een avond luister ik naar Aline. “Mensen zeggen me vaak dat ik zo’n sterke persoon ben”, vertelt ze. “Maar ze moesten eens weten …”.

Ik beaam. Als kind van een ouder met een psychische kwetsbaarheid hebben we een harde bolster, en een
kwetsbare pit. “Mijn moeder domineerde het gezin”, getuigt Aline. “Ik deed m’n uiterste best om niets verkeerds te doen. Haar humeur kon snel omslaan. Ik werd fysiek en mentaal mishandeld.”

Aline had een hechte relatie met haar oudere zus, haar broer was meer op zichzelf. Andere steunfiguren waren er niet. Haar vader was zwak begaafd, zo begreep ze later. “Alles moest tussen 4 muren blijven”, vertelt ze. “Mama werd geregeld opgenomen. Na drie weken kwam ze ‘genezen’ terug. Niemand bekommerde zich om ons. Toen mama begreep dat ik me goed voelde bij een tante mocht ik er niet meer naartoe. En toen een lerares mijn vertrouwen probeerde te winnen, was ik zelf te bang om iets te lossen. Daar heb ik nu nog spijt van. Op school werd ik gepest, onder andere door de aftandse kledij die ik droeg. Mogelijke vriendinnen hielden het snel voor bekeken. Ik moest in huis helpen, vroeg thuis zijn, … Als jong volwassene probeerde ik om het dekseltje te sluiten op de doos van mijn verleden. Maar in 2011 doken angsten uit mijn kinderjaren op in nachtmerries. Mijn man was eerst boos omdat ik dit niet met hem gedeeld had. Daarna moedigde hij me aan om therapie te volgen. Het kostte hem heel wat overtuigingskracht voor ik deze zéér moeilijke stap kon zetten. Een zware periode van verwerking volgde.

Dat is heel belangrijk geweest. Als kind mocht ik geen gevoelens uiten. Ik heb te laat beseft dat ik daardoor ook als volwassene begrensd was, bijvoorbeeld om warm om te gaan met mijn kinderen. Kon ik dit maar overdoen.

In therapie ontdekte ik ook wat zelfzorg is. Als kind werd ik geminacht. Ik kan me nog altijd schuldig voelen wanneer ik tijd neem voor mezelf. Ook al weet ik nu hoe nodig dat is.

In 2013 leerde ik Similes kennen en ben ik gestart met amateurtoneel. Ik leerde emoties uiten en mijn zelfvertrouwen nam toe. Ik heb mezelf echt (her)ontdekt, mede dankzij fijne mensen op mijn pad. Alleen kan je dit niet dragen. Daarom steun ik nu lotgenoten”, besluit Aline. “Net als ik”, vul ik aan.

Wil je wat kwijt naar aanleiding van dit verhaal?

MAIL LOTTE