Een verhaal zonder einde

Binnen Similes vormt de visie op herstel voor familie een belangrijke leidraad. De psychische kwetsbaarheid is vaak erg bepalend in het levenstraject van een (ex-)partner, kind, ouder of andere naastbetrokkene. Daarom zetten we in op zelfzorg. En we gaan op zoek naar strategieën om veerkracht te behouden en een eigen vervullend levenstraject verder of opnieuw vorm te geven. Dat lijkt soms een te hoog gegrepen missie.

Die bedenking maak ik me tijdens een wandeling met Sarah, waarin ze terugblikt op haar huwelijk.

“Toen ik Gert leerde kennen, had ik al een dochter van 4 jaar uit een vorige relatie. We waren afkomstig uit dezelfde streek. Ik was 32 en viel als een blok voor deze knappe man. Ik wist dat hij ook andere vrouwen zag. Maar toen we besloten om te gaan samenwonen dacht ik in alle naïviteit dat hij voor mij gekozen had. Niet veel later werd onze dochter geboren. We kochten grond en bouwden ons droomhuis. Ik was in die tijd vrij gelukkig, ook al betrapte ik hem meermaals op vreemdgaan.

Toen we de eerste Kerst vierden in ons nieuwe huis kreeg Gert kanker. Maar na een operatie, een chemokuur en een lange revalidatie overwon hij de ziekte. Er werd ons verteld dat Gert onvruchtbaar was geworden door de chemokuur. Een paar jaar later werd ik toch opnieuw zwanger en kregen we een zoon. Toen deden zich de eerste tekenen voor van psychose.

Gert was extreem jaloers en beschuldigde me van vreemdgaan. Ook al was hij me al die jaren ontrouw geweest, ik mocht nauwelijks een stap verzetten. Hij beschuldigde andere mensen van diefstal, zijn collega’s van pesten,... Er kwam geen eind aan de beschuldigingen. Hij geloofde in complottheorieën en dacht dat iemand hem probeerde te vergiftigen. Na een tijd werd het onmogelijk om met hem samen te leven. In 2014 gingen we uit mekaar.

In het begin gingen de kinderen regelmatig naar hun vader. Maar hij kon de zorg niet aan. Hij bracht de jongste niet naar school, gedroeg zich vreemd, sloot de kinderen op. Toen de kinderen te bang waren om nog naar hun vader te gaan, stapte ik naar de rechtbank. Hij bleef eisen dat ze om het andere weekend kwamen.

Toen het vonnis was uitgesproken, sloegen de stoppen door. Op een ochtend reed hij naar mijn woning, drong mijn huis via de garage binnen en verraste me in mijn slaap. Hij sprong boven op mij, probeerde me te wurgen en sloeg me zo hard dat mijn trommelvlies scheurde. Sinds toen zit hij in de gevangenis. Intussen is Gert geïnterneerd. De kinderen hebben nog heel weinig contact met hun vader. Ik vrees de dag dat hij vrijkomt.”