"Goede zorg, familiebetrokkenheid én schrijven hielpen me overeind"
Na de geboorte van haar zoontje Flor maakte Lore Baeten een kraambedpsychose door. Ze werd opgenomen in het Moeder & baby behandelcentrum in Zoersel. Over deze ervaring schreef ze het boek 'Daar is de lente. Geluk na trauma'.
"Een kraambedpsychose is een soort existentiële crisis, een reset-knop", vertelt Lore. "Je vraagt je af wie je was voor de psychose en wie je precies bent erna. Er zijn zeker parallellen met het gevoel waar élke jonge moeder voor een stuk door moet. Je kind is tijdens de zwangerschap een deel van je eigen lichaam. Als je borstvoeding geeft, geef je letterlijk een deel van jezelf aan je kind. Als je kind groter wordt, moet je jezelf een beetje terugvinden: wie ben ik als ouder en partner? Bij mij was dat gevoel veel heviger. Bovendien moest ik ook de wanen die ik had daarin een plek geven."
Steun vinden
Na eerdere traumatische ervaringen, waarover ze schreef in haar boek 'Ve(e)rkracht', was dit opnieuw een zware periode. Maar Lore vond steun in de professionele begeleiding én in haar netwerk. "Het waren heel eenvoudige dingen die mij hielpen toen ik diep zat: mijn mama die zorgde voor verse bloemen in huis, mijn partner Jonas die een goede vriendin uitnodigde ook al kon ik toen geen echt gesprek voeren, mijn papa die zorgde voor een rustig en luisterend oor."
Schrijven als deel van het verwerkingsproces
Het schrijven van haar boek 'Daar is de lente - Geluk na trauma' was een belangrijk onderdeel van haar verwerkingsproces. "Schrijven is loslaten voor mij. Dan vergeet ik de tijd. De woorden stromen eruit, net zoals het verdriet en alle emoties die vastzitten. In plaats van te piekeren over wat mij overkwam, leer ik door te schrijven mijn ervaringen begrijpen en een plaats geven. Er valt letterlijk een last van mijn schouders." Het boek werd een licht en optimistisch verhaal, geschreven tijdens de dutjes van haar zoontje Flor. "Het schrijfproces was voor mij een manier om mijn gedachten te ordenen. Ik schreef het in de eerste plaats voor mezelf maar het is ook een ode aan iedereen die rond mij stond in een heel moeilijke periode.
De professionele begeleiding in Zoersel en de medicatie die ik kreeg waren uiteraard belangrijk, maar daarnaast waren het ook echt heel eenvoudige dingen die mij hielpen toen ik diep zat. Bovendien verbindt het schrijven ook. Andere mensen kunnen zich herkennen in mijn verhaal en zich erdoor gesteund voelen."
Lore benadrukt hoe belangrijk het is om mentaal welzijn niet als een individuele zaak te zien. "De mens is een netwerk en heeft zijn netwerk nodig. Dat vind ik ook zo mooi aan Similes. De organisatie geeft aandacht aan dat o zo belangrijke netwerk."
Hoopvolle toekomst
Vandaag kijkt ze hoopvol naar de toekomst, al beseft ze dat haar trauma niet zomaar verdwijnt. "Je kan met je rug naar de golven staan en je telkens laten overspoelen, maar je kan ook naar de golven kijken en proberen inschatten wat er komt. Dat geeft je meer grip. Die golven kan je zien als mogelijke triggers van trauma. Er zullen zeker nog triggers komen. Ik probeer niet krampachtig in het verleden te blijven hangen maar te surfen op de golven, liefst in de nabijheid van andere surfers die me dierbaar zijn."
