Een mens heeft een enorm vermogen om wat moeilijk is om te buigen tot iets positiefs.

Toen Liesbeth 34 was, stapte haar moeder uit het leven. Na haar dood brak een moeilijke periode aan. Liesbeth: “Het is erg dubbel: degene die mij het leven schonk, heeft zichzelf het leven ontnomen. Ik moest op zoek gaan naar verbinding met mezelf en dat was niet altijd makkelijk”. Tijdens die jarenlange zoektocht legde Liesbeth heel wat creativiteit aan de dag. Zo bedacht ze nieuwe vegetarische recepten en schreef ze talrijke gedichten. Vorig jaar besloot ze om al haar creaties te bundelen in het inspirerende boek “Het leven smaakt goed.”

DAMPENDE KOOKPOTTEN
“Mijn moeder kampte met stemmingswisselingen. Haar dalen waren heel diep: als ze depressief was, dan lag ze de hele dag in bed. Maar ze had ook een bruisende kant, die ze onder andere uitte in haar koken.”

“Wanneer ze na een crisisperiode een grote maaltijd stond te bereiden, wisten we dat ze aan de beterhand was. Dat beeld heb ik van mijn moeder: ik zie haar staan in haar keuken, tussen haar dampende potten. Het voelde aan als haar manier om het goed te maken. Ze sprak het niet uit maar haar lichaamstaal straalde uit dat ze zich schaamde en zich schuldig voelde over de voorbije periode. Ze stond er weer en nam haar zorgzame moederrol op zich.”

VOORTDUREND OP JE HOEDE
“De kwetsbaarheid van mijn moeder heeft een grote impact gehad op mijn leven en identiteit. Opgroeien, mij als volwassene in de wereld begeven, moeder worden: alles is gekleurd door haar psychische kwetsbaarheid.”

“Ik heb als kind geleerd om op mijn hoede te zijn. Tijdens haar goede periodes was mijn moeder een vrolijke, warmhartige vrouw, maar ik wist dat dat ineens kon omslaan. Wanneer ik bij andere gezinnen over de vloer kwam, merkte ik dat er ook andere
manieren zijn om in het leven te staan.Mijn moeder was mijn meest nabije voorbeeld en als kind moest ik wel meegaan in haar hoogtes en haar laagtes. Ik voelde me daar heel eenzaam en onveilig bij. Er werd thuis niet over gesproken, maar onderhuids was er altijd een spanning aanwezig.”

“Natuurlijk wilde ik mijn moeder graag gelukkig zien, en zo kwam ik soms in een zorgende rol terecht. Ik probeerde lief te zijn en kleine dingetjes voor haar te doen, zoals het ontbijt klaarmaken en dergelijke.”

ZOEKEN NAAR EIGEN IDENTITEIT
“Als je als kind gezorgd hebt voor een ouder met een psychische kwetsbaarheid, dan heb je niet genoeg ruimte gekregen om je eigen identiteit te ontwikkelen. Toen ik volwassen werd, miste ik een aantal vaardigheden die anderen tijdens hun kinderjaren hadden ontwikkeld. Ik vond mijn plaats niet in de maatschappij.”

“Gaandeweg heb ik ontdekt dat alles begint met verbinding zoeken met je lichaam. Je moet bij het gekwetste deel in jezelf aanwezig kunnen zijn om te evolueren. Het heeft geen zin om de kwetsuren weg te duwen. Ieder van ons heeft een innerlijke autoriteit, een persoonlijke identiteit, een volwassen versie waar het veilig vertoeven is.”

“Ik ben heel alert voor signalen die mensen geven, soms heel subtiele zaken, dat heb ik als KOPP-kind geleerd. Soms is dat vermoeiend, maar het is ook een sterkte: ik kan heel goed mensen begeleiden. Ik zie waar hun moeilijkheden liggen en tegelijkertijd waar hun kracht zit. Ik heb een aantal opleidingen gevolgd, en nu heb ik mijn eigen bedrijf “Mens In Contact” waar ik mensen begeleid bij hun zelfontwikkeling.”

FAMILIEPROJECT
“Het samenstellen van het boek is een familieproject geworden. Ik had samen met mijn kinderen en schoonkinderen een online groepje waar we ideeën uitwisselden. Met mijn dochter werkte ik nauw samen voor het maken van de foto’s, mijn schoondochter verzorgde de layout van het boek, mijn zoons hielpen bij de redactie. Bij elke pagina die we afwerkten, voelde ik zoveel liefde en warmte.”

“Veel van de recepten die ik deel,vinden hun oorsprong in de keuken van mijn moeder. Zo werd het boek gaandeweg ook een eerbetoon aan mijn moeder: ik heb er een aantal anekdotes en herinneringen in opgenomen.”