Quarantainegeluk
Een positief verhaal over mantelzorg tijdens corona
Oktober 2019: ik boek een reis naar Bali voor onze zoon en mezelf. Het gaat al lang heel goed met hem en Azië staat op zijn bucketlist. Ik vond een reis met genoeg vrij in te vullen dagen in een hotel met zwembad én genoeg bezoeken aan bezienswaardigheden, ideaal!
We vertrekken op 9 maart. Een week lang was ik bang dat onze reis last-minute afgeblazen zou worden, maar we konden gewoon vertrekken.
Tijdens onze reis volg ik op de vrije dagen het nieuws in België. Ik zie hoe ons land meer en meer stil valt. Een groot contrast met ons in het warme en vriendelijke Bali, waar het leven zo goed als gewoon doorgaat.
Nergens beter dan thuis?
Dan krijgen we meer en meer berichten van familie en vrienden die vragen of we niet beter vervroegd terugkomen, want luchthavens en landen gaan dicht. Doordat velen het zekere voor het onzekere nemen en vluchten boeken, swingen de ticketprijzen echter de pan uit. We besluiten dan toch maar 'gewoon' terug te keren met onze tickets van 22 maart en werken onze reis gewoon verder af.
Mijn zoon krijgt last van turista en omdat er overal aan ingangen en luchthavens temperatuurmetertjes opduiken, wordt het nog spannend of we mogen vertrekken. Maar gelukkig maakt hij geen koorts en geraken we gewoon thuis (niet helemaal zonder problemen, maar dat is een verhaal op zich). Als we onze bagage hebben, nemen we de trein, waarna mijn echtgenoot (die zag Bali niet zitten, na onze verhalen wel...) ons opwacht aan het station. We omhelzen mekaar en beseffen te laat dat dit nu misschien niet meer mag?
We hebben een B&B die verplicht dicht moest, logisch natuurlijk. Maar daardoor kunnen we onze zoon wel voorstellen om voorlopig bij ons te logeren, want hij kookt nooit en alle fastfood en horeca is dicht. Maar hoe dichter we bij huis komen hoe meer de lokroep van zijn eigen huisje klinkt, en hij beslist om toch maar naar zijn eigen woonst te gaan.
De huisarts constateert salmonella bij onze zoon en hij krijgt medicatie die hem er op een paar dagen vanaf helpt. Daarna durft hij weer meer te eten dan brood alleen en laat hij zijn eten bezorgen: Pizzahut, sushi, Pizzahut, sushi,... Meer is er niet.
Het mobiel team komt al een jaar niet meer langs omdat alles goed met hem gaat. Zij installeerden wel thuiszorg. Omwille van Covid-19 laat hij hen weten dat hij het niet ziet zitten dat ze de komende tijd langskomen.
Samen de boodschappen doen
We spreken af dat ik dan eens per week met hem boodschappen zal doen en hem help met poetsen en het verschonen van zijn bed. Opruimen zal hij zelf doen. Ik bel hem vaak, dat doen we anders nooit (op zijn aangeven). In het begin om te vragen hoe het gaat met zijn turista en of de medicatie al werkt, en zo sijpelt de gewoonte er in om dat te blijven doen. Hij komt zijn deur alleen uit voor onze boodschappen, waarna ik nog wat opkuis. Hij houdt zich strikt aan de quarantaine.
Na 2, 3 weken begint het wat minder goed met hem te gaan. Hij kleedt zich alleen aan om boodschappen te doen, zit veel te veel in bed, komt niet buiten... Mijn man en ik spreken af dat we hem telkens zullen vragen om mee te gaan als wij boodschappen voor ons doen, en we gaan die zo spreiden dat wij hem om de 2 dagen 'uit zijn kot' halen. Mijn zoon stemt in, hij ziet ook in dat het hem deugd zou kunnen doen.
Mantelzorg toegelaten
De eerste keren is hij niet op zijn gemak, omdat we - strikt gezien - geen essentiële verplaatsingen maken én niet samenwonen. Hij vreest een boete als we gecontroleerd zouden worden. Ik blijf herhalen dat mantelzorg toegelaten is, en dat we daarom samen boodschappen mogen doen.
We zien hem langzaam weer wat optimistischer worden, en na een week schakelen we een tandje bij. We vragen hem op dagen dat we geen boodschappen doen of hij wil komen eten bij ons. Natuurlijk trekken we hem over de streep met zijn lievelingsgerechten. Op straat is hij nog altijd niet 100% gerust dat hij daar mag zijn, maar elke keer stapt hij wat geruster naar ons. Eerst nam hij allemaal sluipwegen, nu komt hij lang de hoofdstraat.
God zij dank gingen onlangs de Brico's en tuincentra (en het containerpark) open, we hebben nu wat meer afwisseling dan louter tussen de verschillende supermarkten. Komen eten doet hij ondertussen dagelijks.
Geluk bij een ongeluk
Voor ons heeft Covid-19 dus ook een mooi kantje. We zien onze zoon nu veel meer dan vroeger, dagelijks zo'n uurtje per dag, en we zijn met plezier weer wat meer mantelzorger (of papa en mama) dan vroeger. Want ook al gingen we zeker 1 keer per jaar samen op citytrip, toch zagen of hoorden we mekaar tussenin alleen als het nodig was, en daar zaten vaak een paar weken tussen.
Wij zijn een succesverhaal, vind ik toch, misschien kunnen anderen er zich wat aan optrekken.
Voor alle duidelijkheid : ik besef heel goed dat niet iedereen met een psychisch kwetsbaar gezinslid zo'n goede uitkomst heeft. Mijn zoon heeft zelf ook hard geknokt om te staan waar hij nu staat. Maar ik ken familieleden die ook heel hard ondersteunen, en cliënten die ook hard strijd leveren tegen hun ziekte, en niet staan waar wij nu staan. Er is blijkbaar nog een niet definieerbare factor, ik noem het maar: geluk hebben.
Ook wij zagen toen hij nog erg ziek was, veel ziekenhuizen aan de binnenkant: veel opnames, ook gedwongen, veel ruzie en crisissen, soms ook al eens geweld, en ik kan niet meer tellen hoe vaak hulpverleners mij vroegen : "Mevrouw, beseft u wel dat uw zoon heel erg ziek is?"
Nu, vele jaren verder, is het een heel ander verhaal en ik wens zo'n uitkomst iedereen toe, familie én hun naasten.
(En natuurlijk afkloppen dat het goed mag blijven lopen!)
