Wat zal het nieuwe normaal worden in de geestelijke gezondheidszorg?

Misschien wil je niets meer horen over Corona. We snakken naar ander nieuws. Maar net op deze plek, waar het gaat over de verhalen van vrienden en families, moeten we wel. Over iets anders praten zou oneer doen aan de grote krachttoer van familie en naasten van personen met een psychische kwetsbaarheid.

De lockdown veroorzaakte overal angst, of toch een zekere vorm van spanning. Voor mantelzorgers kwam daar meteen een schepje bovenop: wat met mijn kwetsbare vrienden of familie? Ik dacht meteen aan mijn psychisch kwetsbare moeder. Welke veerkracht kan ze aan de dag leggen om hiermee om te gaan? Daarnaast heerste er vooral onzekerheid over de voortzetting van de hulpverlening aan huis. Hoe geraakt mama aan eten wanneer de gezinszorg mogelijks niet meer langskomt? Gelukkig konden de diensten gezinszorg hun werk blijven verderzetten. De opluchting maakte snel plaats voor bezorgdheid: raakt mijn familie niet makkelijker besmet nu? De gezinszorg beschikte lange tijd niet over het juiste beschermingsmateriaal.

Op de nieuwsjournaals zagen we beelden van spelende kinderen in de tuin, mensen die lustig aan het virtuele feesten en e-peritieven waren geslagen, of die vanop hun balkons de straat opfleurden met een streepje muziek. Mooi. Maar ondertussen wisten wij – familie van – welke drama’s zich achter sommige deuren afspeelden. We ervaarden het zelf. En bij andere lotgenoten konden we het wel voorspellen. Dat kregen we niet te zien in de media, maar de signalen waren er wel.

Met een bang hartje belde ik mijn eigen (alleenstaande) tante. Ze woont ver weg en heeft geen netwerk in de buurt. Ze heeft vaak last van dwanggedachten en bereidt zich in gewone omstandigheden al voor op het einde der tijden. Normaal gezien proberen we die verzamelwoede wat te temperen. Maar nu hoorde ik aan de telefoon toch een lichte vlaag van triomf in haar stem. Zij hoefde niet te hamsteren. Zij was hierop voorbereid. Verbaasd legde ik de telefoon neer. Wat we normaal gezien als abnormaal en ongewenst beschouwen, werd nu de norm. Hulpverleners zetten tijdens een hersteltraject in op activiteiten organiseren, motiveren om het huis uit te komen en dingen te doen. Maar nu gaven de cliënten het goede voorbeeld door binnen te blijven.